" Maar in de kou van het bos was de lente duidelijker voelbaar dan op de zonnige vloakte. In deze stilte van het bos lag een groter verdriet dan in de stilte van de herfst. In de sprakeloze stomheid was een schreeuw om de doden te horen en de razende vreugde van het leven."
Het was nog donker en koud, maar binnenkort zouden de deuren en de luiken opengegooid worden, en het lege huis zou tot leven komen, zich vullen met gelach en gehuil van kinderen, de haastige stappen van de geliefde vrouw en de zelfverzekerde passen van de heer des huizes.
Daar stonden ze, met hun boodschappenmandjes voor het brood, en zwegen."
EINDE
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten